مطالعه اخیر منتشر شده در مجله بولتن شخصیت و روانشناسی اجتماعی، روند جالبی را در میان نوجوانان و جوانان روشن کرده است. این نشان می دهد که افراد 14 تا 20 ساله امروزی نسبت به همتایان خود در یک دهه قبل، از مجرد بودن رضایت بیشتری دارند.
نوجوانانی که بین سال‌های 2001 تا 2003 متولد شده‌اند، نه تنها تمایل بیشتری به مجرد بودن نشان می‌دهند، بلکه رضایت بیشتری از وضعیت مجردی خود در مقایسه با افرادی که ده سال زودتر به دنیا آمده‌اند، نشان می‌دهند.
انگیزه این مطالعه روندهای اجتماعی قابل توجه بود: کاهش نرخ ازدواج، افزایش نرخ طلاق و افزایش تعداد خانوارهای تک نفره. این تغییرات این سوال را مطرح می‌کند که آیا مجردهای مدرن رضایت بیشتری نسبت به نسل‌های قبلی از وضعیت مجردی خود دارند؟ با درک این روندها، محققان امیدوارند که بینشی در مورد اینکه چگونه تغییرات اجتماعی بر رفاه فردی و پویایی روابط تأثیر می گذارد، ارائه دهند.
تیتا گونزالس آویلز، نویسنده این مطالعه از دانشگاه یوهانس گوتنبرگ ماینس، می‌گوید: «در مقایسه با نسل پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های ما، امروزه مردم کمتر ازدواج می‌کنند و نرخ طلاق بالاتری را تجربه می‌کنند. «در عین حال، شکل‌های متنوع‌تری از روابط، مانند روابط مجرد، زندگی مشترک و مجردی طولانی‌تر، پذیرفته‌تر شده‌اند. در حالی که مجردی از نظر اجتماعی قابل قبول تر به نظر می رسد، مشخص نیست که آیا مجردها واقعاً احساس رضایت بیشتری دارند یا خیر.»
محققان همچنین عوامل فردی مانند سن، جنسیت و ویژگی‌های شخصیتی، به‌ویژه برونگرایی و روان رنجورخویی را برای درک تأثیر آنها بر رضایت مجردها در نظر گرفتند. برونگرایی به علاقه به بیرون رفتن و فعال بودن اجتماعی اشاره دارد، در حالی که روان رنجورخویی شامل گرایش به اضطراب و نگرانی است.
محققان دریافتند که گروهی که دیرتر متولد شده‌اند (2001-2003) نسبت بیشتری از مجردها (47%) را در مقایسه با گروهی که زودتر متولد شده‌اند (1991-1993) با 42% مجرد، دارند. نوجوانان سن پایین نسبت به گروهی که در سنین بالاتری هستند، از مجردی خود رضایت بیشتری داشتند، که نشان دهنده تغییر مثبت در رضایت از مجردی در طول زمان است.
نوجوانانی که در سال‌های 2001 تا 2003 متولد شده‌اند، در مقایسه با نوجوانانی که یک دهه قبل از آن متولد شده‌اند، 3 درصد بیشتر شانس مجرد بودن را گزارش کرده‌اند. این افزایش در مجرد بودن با رضایت بیشتر از مجرد بودن همراه بود. جالب توجه است، این روند مختص رضایت مجردی بود، زیرا هیچ تغییر قابل توجهی در رضایت کلی از زندگی در میان گروه‌ها مشاهده نشد.