ریحانه دوستدار؛ مجله ایران بانو
حتماً شما هم فکر می‌کنید سکوت و خاموشی وقتی بحثی بالا گرفته بهترین واکنش رفتاری است و کسی که این کار را می‌کند، از روی آگاهی و هوشمندی این روش را انتخاب کرده است. گاهی لازم است موقع بحث و درگیری سکوت کنیم و بعضی از حرف‌ها را نزنیم. اما این به معنای آن نیست که اصلاً هیچ واکنشی نشان ندهیم و مانند یک دیوار سنگی باشیم. اما بعضی‌ها این طور رفتار می‌کنند و خودشان و دیگران فکر می‌کنند که این روش مؤثر است اما سکوت مطلق در یک بحث یعنی امتناع از برقراری ارتباط و بیان احساسات خود. کسانی که این کار را می‌کنند، می‌خواهند از یک تنش و نزاع شدید پیشگیری کنند.
اما این روش برای کسانی که در یک رابطه عاطفی صمیمی هستند، بسیار دشوار و سردرگم کننده است چون آدم‌ها دوست دارند از طریق تعامل مشکلات را حل کنند نه سکوت. کسی که این کار را می‌کند، هرگز یک موضوع پرتنش را مطرح نمی‌کند، از هر بحثی گریزان است، نگرانی‌های طرف مقابل را نادیده می‌گیرد، ابراز احساسات نمی‌کند، به هیچ چیز پاسخ نمی‌دهد، ارتباط غیرکلامی برقرار نمی‌کند و ممکن است بحث را به طور ناگهانی رها کند و برود. این مسأله می‌تواند نشانه یک نوع رفتار پرخاشگرانه باشد یا یک شیوه کنترل و هدایت امور، اما در هر صورت تنها نتیجه آن حل نشدن مشکلات و باقی‌ماندن تنش‌ها در رابطه است.
این برای شما که با چنین فردی زندگی می‌کنید، بسیار سخت خواهد بود چون شما نیاز دارید احساسات و افکار طرف مقابل را بشناسید و مشکلات‌تان را حل کنید. این وضعیت شما را دچار خشم و ناامیدی می‌کند. همیشه احساس می‌کنید او یک دیوار است که نمی‌شنود، نمی‌فهمد و واکنشی ندارد.
افرادی که از تاکتیک سکوت در نزاع استفاده می‌کنند، این شیوه را از کودکی آموخته‌اند. این روش یک راه سازگاری با شرایط است که در آن کودک برای پرهیز از خشونت و تنش در برابر هر مسأله‌ای در خانه یا مدرسه سکوت می‌کند تا آسیب کمتری ببیند. با این حال این روش در بزرگسالی نتیجه مطلوبی ندارد چون فرد در بیان خواسته‌ها و عواطفش دچار مشکل است و روش بیان مسأله را نیاموخته و اصولاً نمی‌داند مشکلات و چالش‌ها را چگونه باید حل کرد.
آن طور که مطالعات نشان می‌دهند، مردان بیشتر از این روش استفاده می‌کنند چون بیان عواطف و احساسات در کودکی برای آنها همواره با مانع روبه‌رو بوده است. به همین دلیل است که خیلی از مردها از برقراری تماس جسمی یا چشمی یا بیان احساسات پرهیز می‌کنند و با این ادعا که «خودم این مسأله را به تنهایی حل می‌کنم»، از تعامل دوطرفه پرهیز می‌کنند.
چیزی که شما باید بدانید، این است که چنین فردی نه از روی بی‌تفاوتی یا بی‌احساسی بلکه به خاطر ترس از بیان احساسات یا از دست رفتن یک موقعیت خوب است که مانند دیوار رفتار می‌کند. این فرد از طرد شدن، کوچک دیده شدن، انتقاد، ناامید کردن و از دست دادن می‌ترسد.
چه می‌توان کرد؟
برای یک ارتباط بهتر با همسرتان سعی کنید مکالمات را تند نکنید. با عصبانیت و خشم حرف نزنید و همه چیز را در یک روند صلح‌جویانه پیش ببرید.
یک فضای امن برای گفت‌وگو فراهم کنید.
به او اطمینان بدهید که همه چیز برای بهتر شدن اتفاق می‌افتد و شما دنبال یافتن مقصر نیستید.
به او زمان بدهید تا فکر کند اما تشویقش کنید که گاهی حرف بزند. به او اطمینان بدهید که با علاقه به او گوش خواهید داد.
از او بپرسید چه چیزی باعث خشم، ترس، ناامیدی و پریشانی‌اش می‌شود.
گاهی نشان بدهید که شما هم تبعات رفتار خود را می‌پذیرید.
اگر به همین شیوه‌های ساده نتوانستید راه تعامل دوجانبه را باز کنید و همچنان مشکل داشتید، برای حل این مسأله به یک مشاور ازدواج یا رفتار درمان مراجعه کنید تا بهتر و متناسب با نیازهای رابطه شما راهنمایی‌تان کند.
