به گزارش میگنا دکترحمید پورشریفی استاد دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی و دانشیار روان‌شناسی سلامت در یادداشتی اختصاصی روان‌شناس ایستاده را اینگونه توصیف کرد وی در پیش در آمد این یادداشت چنین نوشته است :
می‌خواهیم روان‌شناس ایستاده باشیم.
این پیامی بود که از نوشته‌های دوستان و همکاران گرامی در زیر پست صفحه سفید دریافت کردم.
و اینک یک پرسش و آن اینکه روان‌شناس ایستاده کیست؟
من توصیف‌های دوازده‌گانۀ خاص خودم را از روان‌شناس ایستاده دارم،شما هم می‌توانید این توصیف‌ها را ویرایش کنید یا توصیف‌ها و روایت‌های خودتان را داشته باشید.
می‌خواهیم روان‌شناس ایستاده باشیم.
این پیامی بود که از نوشته‌های دوستان و همکاران گرامی در زیر پست صفحه سفید دریافت کردم.
و اینک یک پرسش و آن اینکه روان‌شناس ایستاده کیست؟
من توصیف‌های دوازده‌گانۀ خاص خودم را از روان‌شناس ایستاده دارم،شما هم می‌توانید این توصیف‌ها را ویرایش کنید یا توصیف‌ها و روایت‌های خودتان را داشته باشید.
یک روان‌شناس ایستاده نسبت به رخدادهای اجتماعی، بخصوص رخدادهای تلخ، حساس است؛ بخاطر آنها ناراحت و پریشان می‌شود ولی در مقابل آنها پاسخی مسئولانه دارد.؛ چنین پاسخی هیجانی، واکنشی یا رهاسازی هیجان‌های منفی نیست، بلکه تلاشی دوراندیشانه برای رسیدن به هدفی متعالی است.
روان‌شناسی پلی به سوی انسان سالم و جامعۀ سالم است و یک روان‌شناس ایستاده بخوبی واقف است که حرکت در چنین مسیری، صبر و بردباری می‌خواهد و ممکن است همچون باغبانی باشد که خودش محصول نهایی را نبیند ولی بر این باور است که این محصول شیرین هرچند بسختی، هرچند در درازمدت، ولی بهرحال به بار خواهد نشست.
یک روان‌شناس ایستاده، به معنای واقعی نگاه زیستی، روانی و اجتماعی دارد و به ویژه از نقش عوامل اجتماعی در پدیدآیی مشکلات روان‌شناختی افراد غافل نمی‌شود، آنها را می‌شناسد و در حد توان خود و تخصص خود برای تغییر آنها گام بر می‌دارد.
یک روان‌شناس ایستاده، فردی است که فقط به نشستن در دفتر کار و کمک حرفه‌ای به افراد مراجعه کننده بسنده نمی‌کند؛ از فهرست انتظار مراجعان احساس مسرت نمی‌کند و سعی دارد با رفتن به سرچشمه و با «پیشگیری مبتنی بر اجتماع» از این فهرست بکاهد.
یک روان‌شناس ایستاده، فردی واقع بین است، به درجه‌ای امیدوار است، ولی از امیدغیرواقعی و خوشبینی ناسالم دوری می‌کند و چنین نگرشی را به دیگران و جامعه تزریق نمی‌کند. یک روان‌شناس ایستاده، به محدودیت‌های خود واقف است و می‌داند که قرار نیست معجزه‌ای در پیش باشد یا او معجزه‌ای را رقم بزند.
یک روان‌شناس ایستاده، ناجی نیست که فرد یا جامعه را از بحران نجات دهد، بلکه تسهیل می‌کند انسان‌ها خود بتوانند بحران‌ها را بخوبی پشت سر بگذارند، حتی اگر چنین مسیری زمان‌بر باشد؛ وظیفۀ او توانمندسازی است فقط همین.
یک روان‌شناس ایستاده در درجۀ اول یک انسان است، حق دارد پریشان شود، به درجه‌ای ناامید شود، خسته شود، گاهی بنشیند، اما دیر یا زود بر می‌خیزد و ایستاده می‌ماند.
یک روان‌شناس ایستاده روشنی می‌بخشد، حمایت می‌کند، رشد می‌دهد اما خود نیز نیاز به حمایت دارد و بهترین منبع حمایت برای یک روان‌شناس ایستاده، جامعۀ روان‌شناسان ایستاده است به همین خاطر، تنها کار نمی‌کند و با دیگر روان‌شناسان ایستاده ارتباط برقرار می‌کند.
یک روان‌شناس ایستاده برای اینکه بتواند ایستاده بماند لازم است از انرژی لازم برخوردار باشد و بر این اساس ضروری است در تمامی چرخه‌های ششگانۀ خودمراقبتی (فردی، روان‌شناختی، هیجانی، جسمانی، معنوی و حرفه‌ای)، از خود مراقبت کند.
یک روان‌شناس ایستاده برای تداوم زندگی و خودمراقبتی به منابع مالی نیاز دارد، با وجود این به روان‌شناسی صرفا به عنوان منبعی برای درآمد نگاه نمی‌کند، او بخوبی واقف است که روان‌شناسی یک حرفه است که ضمن تامین کردن نیازهای مالی روان‌شناس، از حساسیت‌ها و ملاحظات خاصی برخوردار است.
روان‌شناس ایستاده بودن یک پیوستار است؛ لازم نیست یا روان‌شناس نشسته باشیم یا ایستاده، هر کدام از ما می‌توانیم به درجه‌ای که توان داریم روان‌شناس ایستاده باشیم، مهم این است که چنین باوری را در خود ایجاد کنیم و به آرامی در مسیر آن حرکت کنیم.
روان‌شناس ایستاده بودن، یک روش نیست، یک تکنیک نیست، بلکه یک سبک بودن و یک نگرش است؛ سبک و نگرشی که توسط روان‌شناسان ایستاده، رشد خواهد کرد و بالنده خواهد شد.
روان‌شناسی پلی به سوی انسان سالم و جامعۀ سالم است و یک روان‌شناس ایستاده بخوبی واقف است که حرکت در چنین مسیری، صبر و بردباری می‌خواهد و ممکن است همچون باغبانی باشد که خودش محصول نهایی را نبیند ولی بر این باور است که این محصول شیرین هرچند بسختی، هرچند در درازمدت، ولی بهرحال به بار خواهد نشست.
یک روان‌شناس ایستاده، به معنای واقعی نگاه زیستی، روانی و اجتماعی دارد و به ویژه از نقش عوامل اجتماعی در پدیدآیی مشکلات روان‌شناختی افراد غافل نمی‌شود، آنها را می‌شناسد و در حد توان خود و تخصص خود برای تغییر آنها گام بر می‌دارد.
یک روان‌شناس ایستاده، فردی است که فقط به نشستن در دفتر کار و کمک حرفه‌ای به افراد مراجعه کننده بسنده نمی‌کند؛ از فهرست انتظار مراجعان احساس مسرت نمی‌کند و سعی دارد با رفتن به سرچشمه و با «پیشگیری مبتنی بر اجتماع» از این فهرست بکاهد.
یک روان‌شناس ایستاده، فردی واقع بین است، به درجه‌ای امیدوار است، ولی از امیدغیرواقعی و خوشبینی ناسالم دوری می‌کند و چنین نگرشی را به دیگران و جامعه تزریق نمی‌کند. یک روان‌شناس ایستاده، به محدودیت‌های خود واقف است و می‌داند که قرار نیست معجزه‌ای در پیش باشد یا او معجزه‌ای را رقم بزند.
یک روان‌شناس ایستاده، ناجی نیست که فرد یا جامعه را از بحران نجات دهد، بلکه تسهیل می‌کند انسان‌ها خود بتوانند بحران‌ها را بخوبی پشت سر بگذارند، حتی اگر چنین مسیری زمان‌بر باشد؛ وظیفۀ او توانمندسازی است فقط همین.
یک روان‌شناس ایستاده در درجۀ اول یک انسان است، حق دارد پریشان شود، به درجه‌ای ناامید شود، خسته شود، گاهی بنشیند، اما دیر یا زود بر می‌خیزد و ایستاده می‌ماند.
یک روان‌شناس ایستاده روشنی می‌بخشد، حمایت می‌کند، رشد می‌دهد اما خود نیز نیاز به حمایت دارد و بهترین منبع حمایت برای یک روان‌شناس ایستاده، جامعۀ روان‌شناسان ایستاده است به همین خاطر، تنها کار نمی‌کند و با دیگر روان‌شناسان ایستاده ارتباط برقرار می‌کند.
یک روان‌شناس ایستاده برای اینکه بتواند ایستاده بماند لازم است از انرژی لازم برخوردار باشد و بر این اساس ضروری است در تمامی چرخه‌های ششگانۀ خودمراقبتی (فردی، روان‌شناختی، هیجانی، جسمانی، معنوی و حرفه‌ای)، از خود مراقبت کند.
یک روان‌شناس ایستاده برای تداوم زندگی و خودمراقبتی به منابع مالی نیاز دارد، با وجود این به روان‌شناسی صرفا به عنوان منبعی برای درآمد نگاه نمی‌کند، او بخوبی واقف است که روان‌شناسی یک حرفه است که ضمن تامین کردن نیازهای مالی روان‌شناس، از حساسیت‌ها و ملاحظات خاصی برخوردار است.
روان‌شناس ایستاده بودن یک پیوستار است؛ لازم نیست یا روان‌شناس نشسته باشیم یا ایستاده، هر کدام از ما می‌توانیم به درجه‌ای که توان داریم روان‌شناس ایستاده باشیم، مهم این است که چنین باوری را در خود ایجاد کنیم و به آرامی در مسیر آن حرکت کنیم.
روان‌شناس ایستاده بودن، یک روش نیست، یک تکنیک نیست، بلکه یک سبک بودن و یک نگرش است؛ سبک و نگرشی که توسط روان‌شناسان ایستاده، رشد خواهد کرد و بالنده خواهد شد.
در شرایط سخت که خود روان‌شناس نیز با چالش‌هایی فردی، اجتماعی یا حرفه‌ای مواجه است روان‌شناس ایستاده بودن کاری بسیار سخت و در عین حال بسیار اررشمند است؛ حتی اگر یک درصد می‌توانیم روان‌شناس ایستاده باشیم و با آن موافقیم بعد از این از هشتک من_یک_روان‌شناس_ایستاده_هستم استفاده خواهیم کرد.
#من_یک_روان‌شناس_ایستاده_هستم.