اولین ویژگی آن این است که افراد فکر می‌کنند دیگران تصوری اغراق‌شده و بیش‌از اندازه از توانایی‌ها و مهارت‌های آنها دارند، تصوری بسیار بزرگ‌تر از آنچه خود فرد از خودش دارد.
دومین ویژگی این است که شما در هراس شدیدی هستید که دست‌تان رو شود و دیگران فکر کنند در مورد توانایی‌های خود آنها را فریب داده‌اید.
سومین ویژگی این است که به طور مداوم موفقیت‌های خود را با عوامل بیرون از توانایی و مهارت خودتان مقایسه و اندازه‌گیری می‌کنید و می‌سنجید.بسیاری از افراد دارای توانایی های بالقوه ای هستند که هیچ گاه شکوفا نشده و این افراد عموما خود و توانمندی هایشان را دست کم می گیرند.
افرادی که از سندرم ایمپوستر رنج می برند، به طور مداوم خود و توانایی های خود را دست کم می گیرند.یکی از نشانه‌های اصلی سندرم ایمپوستر ، زندگی در ترس دائمی از قرار گرفتن در معرض کلاهبرداری است.
کسانی که این سندرم را تجربه می کنند، موفقیت خود را به شانس محض یا به هم پیوستن شانسی از شرایط می گویند.
سندرم ایمپوستر اولین بار توسط پاولین کلانس (Pauline Clance) و سوزان ایمز (Suzanne Imes) در سال ۱۹۷۸ شناسایی شد. آنها مشاهده کردند که بسیاری از زنان بسیار موفق خود را باهوش نمی دانند.
اگرچه این سندروم به زنان محدود نمی شود، اما نتایج یک مطالعه نشان می دهد که از هر پنج دانشجوی مشغول به تحصیل، یک نفر دچار سندروم ایمپوستر می شود.
برخی تخمین ها شیوع سندرم ایمپوستر را در ۷۰ درصد جمعیت نشان می دهد، به این معنی که اکثر مردم در مقطعی از عمر خود، آن را تجربه می کنند.با این وجود، در حالی که برای افراد عادی است که گهگاه اعتماد به نفس خود را از دست بدهند، سندرم ایمپوستر احتمالاً حس کاهش اعتماد به نفس قوی تر را ایجاد می کند.
دکتر کی بروئر، پزوهشگر ارشد یک مطالعه مرتبط با سندروم فوق، در این زمینه، توضیح داد: افراد دارای سندرم ایمپوستر فکر می کنند که همه موفقیت هایشان محصول مهارت یا سخت کوشی آنها نیست، در عوض موفقیت های خود را به شرایط بیرونی مانند شانس و تصادف نسبت داده یا معتقدند که عملکرد آنها توسط دیگران با اغراق بیش از حد ارزیابی می شود. به گزارش سیناپرس، از سوی دیگر، این افراد دلیل شکست ها را نتیجه کاستی های خودشان می دانند.
محققان در مطالعات قبلی خود با استفاده از نشانگان، ایمپوستر را بررسی کرده اند. این مطالعات تعیین می کند که شرکت کنندگان تا چه حد با گزاره های نظری مختلف مانند اینکه پذیرش تحسین برایشان دشوار است یا اینکه نمی ترسند آنچه را که به دست آورده‌اند تکرار کنند،موافق هستند.
دکتر بروئر و همکارانش برای تحقیقات خود از ۷۶ نفر خواستند تا یک تست هوش انجام دهند و سپس از آنها پرسیدند که فکر می کنند چگونه این امتحان را داده اند.
نتایج نشان داد: افراد دارای گرایش به سندرم ایمپوستر، عملکرد خود را در آزمون بی ارزش تلقی کرده و دست کم می گرفتند.
دکتر بروئر می گوید: این بدان معنا نیست که آنها یک بیماری روانی دارند، در واقع این پدیده فریبنده به عنوان یک بیماری روانی تعریف نمی شود. با این حال، افرادی که از آن رنج می برند، بیشتر در معرض افسردگی هستند.
درک اینکه چگونه بی ارزش کردن توانایی های خود و نسبت دادن مداوم موفقیت به شانس صرف می تواند منجر به افسردگی شود دشوار نیست. احساس شیاد بودن باعث کاهش عزت نفس شده و باعث می شود افراد کمتر از آنچه واقعا هستند احساس کارآمدی کنند شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Personality and Individual Differences منتشر شده است
بنا بر همین گزارش از میگنا رسانه سلامت روان کشور سندرم ایمپوستر (IS) یک تجربه درونی است و به این باور اشاره دارد که فرد با وجود داشتن صلاحیت، نمی تواند با موفقیت های خود کنار بیاید و آنها را بپذیرد . شما احساس می کنید آنقدر که دیگران شما را قبول دارند، دارای هوش و صلاحیت نیستید. با وجودی که این تعریف معمولاً برای نپذیرفتن هوش و موفقیت به کار می رود، اما پیوندهایی نیز با کمال گرایی و زمینه اجتماعی دارد.
این عبارت برای اولین بار توسط روانشناسان در مقاله ۱۹۷۸ عنوان شد و در آن برآورد شد که حدود ۷۰ درصد از انسان‌ها، نشانه‌هایی از این سندرم را در خود دارند. محققین از آن به عنوان مسئلهٔ مؤثر بر زنانی یاد می‌کنند که علی‌رغم داشتن جایگاهی برجسته در تحصیل و حرفه‌ٔ خود، پافشاری می‌کنند که هیچ استعدادی ندارند و هر کسی را که غیرِ این بیندیشد، نادان می‌پندارند. اما بسیاری از زنان موفق نسبت به اجرای خوب کار خود اضطراب دارند.