آقای رئیس جمهور، لطفا به سوگندتان وفادار بمانید!

این روزها کلمه تحلیف و تنفیذ را زیاد می شنوید، امروز مراسم تحلیف رئیس جمهور منتخب مردم است. تحلیف یا مراسم تحلیف حکم ریاست جمهوری به مراسمی گفته می شود که رئیس جمهور در آن مراسم سوگند یاد می کند که از حرمت اشخاص و حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته است، حمایت کند.

نبض ما-تحلیف یعنی سوگند ادا کردن، سوگندخوردن، قسم خوردن، قسم یاد کردن. این را فرهنگ معین نوشته، بقیه فرهنگ ها هم همین را می گویند. حال ببینیم وقتی هر فردی حتی رئیس جمهور، پزشک، نمایندگان مردم، وکلای دادگستری و.. سوگند یاد می کنند چقدر به آن وفادار هستند؟

در دنیای امروز وقتی کلمه‌ی سوگند خوردن به گوش‌مان می‌خورد، اولین چیزی که به ذهن‌مان می‌رسد این است که آیا پایبندی نسبت به این سوگند وجود خواهد داشت؟ واقعیت این است که این روزها قول‌ها و وعده‌های زیادی را می‌شنویم و متاسفانه بی‌اعتمادی زیادی در روابط و زمینه‌های گوناگون به چشم می‌خورد.

به دلیل استفاده‌ی خیلی زیاد از عبارت ِ «سوگند خوردن» و «قول دادن»، درخشش این کلمه تا حدودی رنگ باخته است. بیشتر افراد برای اطمینان دادن جهت خیانت و دغل‌کاری نکردن از عبارت «سوگند می‌خورم» و «قول می‌دهم» استفاده می‌کنند.

در بازار و دنیای تجارت و خرید و فروش هم از مُهر ِ «ضمانت» برای قانونی کردن قول‌ و قرارها استفاده می‌شود تا به مصرف کننده این اطمینان داده شود این تعهد، معتبر است.

چقدر به قولی که به خودتان داده اید، پایبندید؟

وقتی شما قولی می‌دهید و سوگند می‌خورید، نه تنها نسبت به طرف مقابل‌تان متعهد می‌شوید بلکه به خودتان هم قول می‌دهید و نسبت به خودتان هم تعهداتی دارید.

اگر کسی به قول و قرارهای قانونی خود عمل نکند، نه تنها با عواقب قانونی‌اش روبرو خواهد شد بلکه باید به وجدان و شعور خودش هم جوابگو باشد. تغییر پذیری در پایبندی به هر نوع سوگندی، به دوگانگی ذاتی برمی‌گردد؛ یعنی شیوه‌ی اولیه‌ و ذاتی انسان برای دیدن دنیایی که مشاهده می‌کرد.

همیشه «من» بوده و «بقیه‌ی دنیا». این دوگانگی همه‌ی ما را از یکدیگر جدا می‌کند و می‌تواند از یک فرد، انسانی بسیار خودخواه بسازد. اما زمانی که این دوگانگی به وحدت تبدیل شود دیگر تفاوتی بین «من» و «بقیه‌ی دنیا» نخواهد بود و فرد نسبت به بقیه، همدلی پیدا کرده و می‌تواند جوابگوی وجدان و شعور خودش هم باشد.

پایبندی به سوگند، بسیار ارزشمند است، آنقدر ارزشمند که فراتر از ارزش عینی‌اش می‌رود. وقتی شما به سوگندتان وفادار می‌مانید، نه تنها کار زیبا و مطلوبی برای فرد یا افراد دیگری انجام می‌دهید بلکه به یک پیمان اجتماعی وفا می‌کنید و نشان می‌دهید یک انسان قابل اعتماد و مطمئن هستید.

حفظ روابط خوب با سایر افراد، نیازی به تلاش مافوق بشری ندارد. لازم نیست شما یک قهرمان باشید و فراتر از قول‌ها و تعهدات‌تان عمل کنید تا دیگران تحسین‌تان کنند و راضی باشند. پس اگر تلاش‌های بیشتری انجام دادید و فراتر از قول و پیمان‌تان خدماتی ارائه دادید، عصبانی نشوید که چرا مردُم این تلاش اضافی را نمی‌بینند و قدردان‌تان نیستند. آنها ذاتا قدرنشناس نیستند، بلکه فقط انسانند.